آغازِ ماداگاسکار

اولین قسمت سری انیمیشنی ماداگاسکار محصول کمپانی دریم ورکز، در سال 2005 اکران شد و اگرچه منتقدان استقبال زیادی از آن نکردند، در گیشه بسیار موفق بود.

در نتیجه در سال 2008 قسمت دوم آن ساخته شد که باز هم موفق بود و باعث ساخت قسمت سوم آن، این بار به شکل سه بعدی شد.

کارگردان های این انیمیشن ها ( اریک دارنل، تام مک گرث، کنراد ورنون ) از قسمت اول تاکنون تغییر نکرده اند. ماداگاسکار 3 برای اولین بار در شصت وپنجمین جشنواره کن در بخش خارج از مسابقه به نمایش درآمد.

قهرمان های ماداگاسکار

قهرمانان قصه یعنی الکس شیر، مارتی گورخر، مل من زرافه و گلوریا اسب آبی در آفریقا هنوز به امید این هستند که پنگوئن ها آن ها را به نیویورک بازگردانند؛ اما کابوس های شبانه الکس هر روز او را ناامیدتر می کند تا این که از دوستانش می خواهد به مونت کارلو بروند تا بتوانند پنگوئن ها را در کازینوی معروف آن بیابند.

نقشه درست پیش نمی رود و آن ها کازینو را به هم می ریزند و همین پای افسر کنترل حیوانات شنتل دوبوآ را که در قساوت، زبانزد خاص و عام است و کلکسیونی از سر حیوانات دارد بجز سر یک شیر به ماجرا می کشاند.

قهرمانان قصه مجبور به فرار می شوند

دست تصادف آن ها را به سیرکی در آستانه ی ورشکستگی می کشاند که می تواند بلیت بازگشت آن ها به خانه باشد اما نه آن ها سیرک بازند و نو دوبوآر دست بردار …

تلاش برای نجات

ماداگاسکار3 تلاشی است برای یافتن پاسخ مناسبی به یک موضوع مناقشه برانگیز که دستاورد دو قسمت قبلی بوده است؛ پاسخ به ابهاماتی نظیر این که آیا این جداماندگان از ریشه های آبا و اجدادی باید به قفس زیبا و پرجذبه ی نیویورکی باز می گشتند یا به دروغ، زندگی در حیات وحش عقب مانده ی آفریقایی را ایده آل خود می بافتند؟

آیا الکس باید چهره ی سرشناس باغ وحش باقی می ماند یا گمنامی در میان بیابان ها می شد؟ آیا برای آن ها راه سومی متصور نیست؟ فیلم روایتگر این راه حل است و جمع بندی موفقی که از این موضوع و تبعاتش ارائه می دهد، که در واقع شکل دیگری از پل زدن میان دو جهان مدرن و سنتی است و البته با حجم زیادی از تفریح و سرگرمی آمیخته، حسن ختامی آبرومندانه برای آن است.

حفره در فیلمنامه

فیلم البته همچون قسمت های قبلی دچار حفره های عظیم فیلمنامه ای و ضعف در منطق است. مثلا این جانورها که می توانند این همه راه را تا اروپا شنا کنند چطور راهشان را تا آمریکا ادامه نمی دهند یا مثلا نحوه ی تهییج حیوانات سیرک و آماده سازی آن ها در آن زمان کوتاه کلیشه ای، سهل انگارانه و بدون خلق بسترهای لازم است.

اما همانطور که گفته شد بعید است این موارد برای مخاطبان فیلم چندان مهم باشد. ولی چیزی که در قصه قطعا برخی والدین را آزار می دهد حجم اشارات زیادی بزرگ سالانه در فیلم است که مشخصا در روابط نامتعارف بین جولین و خرسه نمایان است و نه دیالوگ ها متناسب با شرایط بچه هاست و نه رفتارهای نمایش داده شده.